σπηλαίωση

η, Ν

1. φυσ. σχηματισμός κοιλοτήτων που είναι γεμάτες με ατμούς στο εσωτερικό ενός υγρού το οποίο βρίσκεται υπό υψηλή πίεση και κινείται με μεγάλη ταχύτητα

2. (μεταλργ.) σχηματισμός ρωγμών ή πόρων που δημιουργούνται στο εσωτερικό ενός μετάλλου και είναι αποτέλεσμα τής συσσώρευσης αταξιών στο κρυσταλλικό πλέγμα του κατά την κατεργασία του.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σπήλαιο. Η λ. αποτελεί απόδοση στην Ελληνική ξεν. όρου, πρβλ. γαλλ. cavitation].